اشعار

امـشب وجـود را شـرف دیـگــر آمـده            در جـلـوه آن جـمـال خــدا منـظر آمده

در شـام تـیـره مهـر جهـان گـستر آمده            دوران تـیــره گیّ و سـتـم بـر سر آمده

بر جنّ و انس و حور و ملک رهبر آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

عـالـم محـیـط جـلـوۀ دادار سرمد است            ملک وجـود یـکـسـره خُـلد مُخـلّد است

هر سو که رو نهید عیان حسن احمد است            در جـلـوه آفـتــاب جـمــال محمّد است

از آفـتــاب بـر هـمـه روشـنـتــر آمــده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

امشب رُسُل رسول خــدا را صدا زنند            هر یک دم از ثـنــای محـمّـد جدا زنند

دست دعــا به دامن آن مـقـتــدا زنـنــد            بت ها به کـعـبه دم ز رسول خدا زنند

گـویـنـد بت شکن ز ســوی داور آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

ای بت گران تـرانـۀ تــوحـید سر دهید            این مــژده بـر تـمــامی نسل بشر دهید

از لـحـظـۀ شکستن بت ها خـبــر دهید            پـیـغــام از ولادت پـیـغــامـبــر دهـیــد

ظلمت رهــا کـنـیـد که روشـنـگر آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

ای آفـتــاب جـلــوه نمایی مبارک است            ای حسن غیب پرده گشایی مبارک است

ای بزم شب فروغ خدایی مبارک است            ای بردگان طلوع رهایی مبارک است

دوران زورگـویی و طغیــان سر آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

خـوبـان روزگــار حــقـیــر مـحـمّـدنــد            خورشید و ماه هر دو اسیـر مـحـمّـدند

پـیـغـمـبـران تـمـام بـشـیـر مـحـمّــدنــد            یک جـلــوه از جـمــال مـنـیـر محمّدند

او آفـتـاب و خـیــل رُسُــل اخـتـر آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

ای آمنه تو خود صـدف دُرّ سـرمــدی            زین رتبه بر زنان دو عـالم ســرآمدی

بـنـت وهـب نه، مـام گـرامّـی احـمدی            اینک به خــود بـبـال که امّ الـمـحمّدی

هستی محیط نـور از این گوهــر آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

این است آنکه بتکده زیــر و زبـر کند            زانگشت خویش مـعـجز شق القمر کند

خود را تـمــام عـمــر چــراغ بشر کند            شـام سیــاه عـالـمـیــان را سـحــر کـند

در دامـن تو مهرِ جـهــان پــرور آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

ای مکّه بر تو نـور محمّـد خجسته باد            بت هایِ شــرک با تـبـر او شکسته باد

پـیـونـد کـفـر بـا نـفـسِ او گـسـسـته باد            دستِ ستـمـگـران جهـانـخوار بسته باد

دستــی که دادِ عــدل ستــانــد بـر آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

پـیـدایـش دو آیت ســرمد مبارک است            یک صبح را دو عید مؤّید مبارک است

در تـیــرگــی تجلّی احمد مبارک است            میلاد جـعـفـر بن محـمّـد مبارک است

دُرّی الـهــی از صــدف دیـگــر آمــده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

در چشم علم مشعل روشنگر است این            استاد کـل؛ ولّی خـدا جـعـفـر است این

آئـیـنـۀ حـقـیـقــتِ پـیـغـمــبـر است این            معصومِ هشتم است و ششم رهبر است این

آری خــدای را ششمین مـظـهــر آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

ما را بود هماره ره و رسـمِ جـعـفـری            مشی و مرام جعفری و عشق حیـدری

داریـم بـر تـمــام ملـل مجد و سروری            با چــارده چــراغ نـمــودیم رهــبــری

"میـثـم" در این مسـیـر ثـنـا گستر آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

ای رأفـت تـو رأفـت ذات خـدا رضـا            از پای تا به سر عـلی مرتضی رضا
نامت ازآن رضاسـت که درعرصۀ حساب            حق نیست بی‌رضای تو از کس رضارضا

هرکس که بیشتر کرمش می‌رسد به خلق            او بیـشـتر بـرد به درت الـتـجـا رضا
عیسی صفای روح گرفته دراین حرم            موسی سـتاده بر در تو با عصا رضا
از روضــۀ مـقدس تو می‌وزد نـسـیـم            تـا بـاغ خـلـد، با نــفــس انـبـیـا رضـا
جوشد ز بس اجابت ازاین آستان قدس            گم می‌شود کنار ضریحت دعا، رضا
آغوش خود گشوده بـرای خوش‌ آمدش            از هر دری که سوی تو آید گدا، رضا
خود پیـشتر ز خواندن اذن دخـول من            بر من نگـاه کردی و گـفتی بیا رضا
در کوی توزبس که رؤفی تو زائرت            داند ثـواب، اگرچه بیارد خطا، رضا
من شرم می‌کنم که بیایم در این حرم            تو می‌زنی مرا ز کـرامت صدا رضا
آید به گـوش دل ز طپـش‌های سیـنه‌ام            دائـم صـدای زمــزمـۀ یا رضـا رضا
در آسـتـان قــدس تــو انـگـار می‌کـنم            گـردیـده قـسـمـتم سـفـر کـربـلا رضا
نـشـنـاخــتم، امـام زمان زائـر تو بـود            کـردم سـلام و داد جـواب مــرا رضا
با آنکه شهـریـار هـمه عـالـمی، کسی            مـثـل تـو نیـست با فـقـرا آشـنـا رضـا
یک بار اگر کـند به خراسان زیارتت            بر بـازدیـد زائـرت آیی سـه جا رضا
اول به خُـلد فـاطـمـه گـویـد جواب او            هرکس صدا زند ز ره صدق«یا رضا»
مـولای من به جـان جـواد الائـمـه‌ات            دست مـرا بگــیر، بــرای خـدا رضـا
دست مرا گرفتی و سوگـند می‌خورم            آقـاتـری از اینـکه نـمـایی رهـا رضـا
زوارچون به سوی حریمت سفر کنند            باید که جان دهـند به گـنـبد نمـا رضا
هرکس به عمر خودشده مأنوس باکسی            «میثم» گرفته انس به مهـر شما، رضا

کوثر اشک من از ساغر و پیمانه، توست            دل آتش‌زده‌ام، شـمع عزاخـانه تـوست
جگر سوخـته، خاکستر پـروانه توست            شعـله‌های دلـم از آه غـریـبـانه تـوست

ای تـراب قــدم زائـر کـویـت گُـل مـن

وی خراسان تو تا صبح قیامت دل من
درد جان را تو طبیبی تو طبیبی تو طبیب            بزم دل را تو حبیبی تو حبیبی توحبیب
بی تولّای تو دل را نه قرار ونه شکیب            تو غریب الغربایی و همه خلق، غریب
نه خراسان که سماوات و زمین حائر توست

دورو نزدیک ندارد دل ما زائر توست
ای قــبـول غـم تـو گــریـه نــاقـابـل ما            آتش عشق تو در روز جـزا حاصل ما
مایـه از خاک خراسان تـو دارد گل ما            ما نبودیم که می‌سوخت  به  یادت دل ما
سال‌ها آتش غم شمع صفـت آبت کـرد

زهر درسینه شراری شد و بی تابت کرد
تو به خلقت پدری و توبه زهرا پسری            مثـل جد و پـدرت از همه مـظلـوم‌تری
تـو جگـر پاره پیغـمبـر و پاره جگری            بلکه بی‌تـاب‌تر از بسمل بی‌بال و پری
میزبان تو شــد ای جان جهان قاتل تو

کس نـدانست نـدانست چه شد با دل تو
تـو کـه سـر تـا بـه قـدم آیــنه توحـیدی            به چه تقصیر چوبسمل به زمین غلطیدی
مرگ رادورسرت لحظه به لحظه دیدی            همچنان مـارگـزیده به خودت پیچـیدی
که گمان داشت که با آن غم پیوسته تو

قـتـلگـاه تو شـود حـجـره در بستـه تو؟
«بابی انت وامی» که چه آمد به سرت            داغ معصومه مظلومه به جان زد شررت
تو زدی بال و پر و کـرد تماشا پسرت            بس که بر شمس رُخت ریخت ستاره قمرت
شـــرر آه بـر آمـد ز نـهـــادت مــــولا

صورتت شسته شد از اشک جـوادت مولا
طـایــر روح غریبــانه پــرید از بدنت            قاتـلت اشک فـشان بود به تـشیـیع تنت
خبر از غربت تن داشـت فقط پیرهنت            کرد با خون جگر دست جوادت کفنت
چوب تابوت تو بر شانۀ جان همه بود

جای معصومه تو اشک فشان فاطمه بود 
بانـوان چشم ز مهـریـه خـود پوشـیدند            دور تابـوت تو پـروانه صفت گردیدند
اشک‌ها بود که بـر غربت تـو باریـدند            لاله از خون جگر بر سر راهت چیدند
مردها مثل زنـان شیـونـشان بــرپا بود

دور تابـوت تو ذکـر همه یا زهـرا بود
ای خدا سوختم ازگریه،دل ازکف دادم            کاش می‌سوخت فلک از شرر فـریادم
کـاش مـی‌داد غــم شـام بـــلا بـر بـادم             یـاد خـاکـستر و سـنگ لب بـام افـتـادم
پای تابوت رضاچنگ ونی ودف نزدند

همه سیلی زده بر صورت خود، کف نزدند
دور تابوت تو برچهره اگرچنگ زدند            لیک پـای سر جد تو همه چـنگ زدند
دور تابـوت تـو نالـه ز دل تـنگ زدند            دور زینب همه از چارطرف سنگ زدند
تا شرار از جگر و ناله ز دل برخیزد

اشک«میثم» به تو و جد غریبت ریزد

صد بحرکرم ازتو ویک چشم ترازمن             لطفی کن واین خون جگررا بخرازمن

خامــوشی آتــش بود از مــرحمت ابر             باران کــرم از تـو  و کوه شرر از من

در کــوی تــو زوّار گــنه کـار زیادند             امّا نبــود هیــچ کــس آلـوده تر از من

من عبد گنه کــار و تو مولای رئوفی             رأفت زتو زیبنده بود چــشم تر از من

من از نظر افتــاده و تــو چشم خدایی             ای چشم خداوند مپوشان نــظر از من

تن خسته و کوه گنهم برسردوش است             این کوه گنه سخت شکسته کمر از من

آقــایــی و زوّار نــوازی هــمه از تـو             بار گنه و خجلت و اشـگ بصراز من

ای یوسف زهرا نظری کن که نمـانده             جز نامه ی آلوده ز عصیان اثر از من

دریــاب مــرا ای پــســر موسی جعفر             آن روز که در حشرگریزد پدر از من

مــن غیر عطا از تو دگــر هیچ ندیدم             تو غیر خطا هیــچ ندیــدی دگر از من

من«میثم»دار توأم ای دوست دعا کن             جز میوه ی نخل تو نمــاند ثمر از من

مانند مـادرت شده ای، قـد خـمیده ای!             آقا چرا عـبا به سر خود کـشیده ای!؟

با درد کهنه ای به نظر راه می روی             دستت گرفته ای به کمر راه می روی!

خون ِجگربه سینه به اجبار می دهی             راهی نرفـته! تکـیه به دیوارمی دهی

داغ غـریبی تو، نمک بـر جگر زند             خواهر نداشتی که برایت به سر زند

با «یاعلی» به زانوی خسته توان بده             خاک لباس های خودت را تکـان بده

اینجا کسی به پیرهن تو نظر نداشت             فکرو خیال گندم ری را به سرنداشت

اینجاکسی به غارت انگشترت نرفت             شکرخدا اسارت خصم؛ خواهرت نرفت

بر آه آهِ من جگـر سخت خاره سوخت           بروای وای من دل سنگ ستاره سوخت

همچمون کبوتران ز عطش بال می زنم           لب تشنه ام دلم، جگر پاره پاره سوخت

آتـش گــرفــتــه ام ،نـفــسـم بــنــد آمـده           پا می کشم زغم، چه کنم راه چاره سوخت

می سوزم و هوای دلم دشت کربلاست           آنجا که از غمی دل صدها شراره سوخت

ای زهـر داغ حرمله را تازه کـرده ای           سوگند بر رباب که با گاهواره سوخت

یک تیر آمد و سه هدف را نشانه کرد           سربسته گفته ام نفس شیرخواره سوخت

امان نداد مرا این غم و به جان افتاد            میان سـیـنه ام این درد بی امـان افتاد

به راه روی زمین می نـشینم و خـیزم            نمانده چاره که آتش به استخوان افتاد

چنان به سینۀ خودچـنگ میزنم از آه            که شعله بر پر و بال کبوتران افتاد

کـشیده ام به سر خود عـبا و می گویم            بـیا جـواد کـه بـابایت از تـوان افتاد

بیا جـواد که از زخمِ زهــر می پیچـد            شبیه عمه اش از پا نفس زنان افتاد

عبا به پایم اگر گیر می کند غـم نیست            اگر به کوچه زمین می خورم، دمادم نیست

میان کوچه فقط یک نفر زمین خورده            به غیر مادرمان این چنین در عالم نیست

اگـر خـمـیـده خـمـیده، قـدم قـدم بِـروَم            قـدم ز قامتِ مادر که بیشتر خم نیست

همین که تکـیه به دیـوار کاگِـلـی دادم            به غیرصورت خاکی غمی به یادم نیست

هنوز چـادر خاکی به دستِ مــا مانـده            به غیرِ کوچه عزایی عزای اعظم نیست

من از مصیبتِ پهلـو شکسته می میرم            فقط که قاتل من جام زهرِ خصمم نیست

به روی خاک نشستم به زانوی لرزان            اگرچه ضربۀ سیلی نصیب رویم نیست

جـواد نیـست عصای قـد خـمیـده شود            عصا به جای خودش هیچکس که محرم نیست

درون حـجـره به یاد حـسین می سوزم            ولی دهان من از زخم نیزه درهم نیست

اگرچه نیست دراین حجره خواهری اما            به پیش خواهر من تکه های قلبم نیست

به زائـران بقـیـع این پـیــام، بـایـد داد            غریب از وطنـم درد غـربتم کم نیست

تو آن هـفـتـمـیـن قـبـلـۀ بـاوری            امـام پـس از مـوسی جعـفری

تــو در امــتـداد عــلی نــازلـی            تـو رودی و دنـبـالـۀ کـوثـری

نـیازی نـداری بـه این چـیـزها            تو هشـتم ولـی عهـد پیغـمبری

غـروب عـزایت طـلـوع شـرر            نــسـیـم غــریـبـیِ پـشـت دری

چگـونه است حـال پـریشان تو            الا ای غریـب خـدا؛ بهـتری؟!

از این کوچه تا حجره ات میروی            به یاد زمـین خـوردن مـادری

نفـس می کشی ناتـوان می شوی            نـفـس می کشی لالـه می آوری

کـنـار تن نـقـش بـر حـجـره ات            نه یک دختری بودونه خواهری

برای تو گـیـسو پـریشـان کـنـد            بـرای تو پـاره کـنـد معـجـری

اگـر چـه شـهــیـد خـدایـی ولـی            به دست شمـا هست انگشتری

ازاین شهرغم تا وطن می روی            غـریبی ولی بـا کـفن می روی

آسمان است وخسوف قمرش معلوم است           غربت بی حد او از سفرش معلوم است

کـولـه بـار ســفــر آخـرتــش را بـسـتـه           از مناجات و نماز سحرش معلوم است

موی آشفته و اوضاع به هم ریخـته اش           با عبایی که کشیده به سرش معلوم است

دو قــدم راه نــرفـتـه نـفـسـش بـنـد آیـد           ناتوان بودنش از زخم پرش معلوم است

وسط حجرۀ در بسته به خود می پـیچـد           اثر زهر به روی جگـرش معلوم است

خواهرش نیست ببیند چه سرش آمده است           ولی از حالت بغض پسرش معلوم است

لب او سرخ شد اما به خداچوب نخورد           مجلس شام به چشمان ترش معلوم است

روی خاک است ولی زیرسم اسب نرفت           روضۀ عصر دهم در نظرش معلوم است

نعل ها بود که محکم روی پیکر می رفت           یک نفر در طلب جایزه با سر می رفت

ای محمد (ص)ای رسول بهترین کردارها             حُسن خلقت شهره دراخلاقها ،رفتارها

در بیــانت بــند مــی آیـد زبان ناطقان             قــامت مــدحت کـجا و خلـعت گفتـارها

بال رفتن تا حریمت را ندارد ایــن قلم             قاب قــوسینت کجا و مرغــک پندارها

طفل ابجدخوان توسلمان سیصدساله است             اســتوار مــکتــب ایــثار تــو عمّــارها

تانفس داریم وتاخورشیدمی تابد به خاک             دل به عشق بی زوالت می کنداقرارها

پای بوسی تو عزت داده ما را اینچنین             گل نباشد کس نمــی آید سراغ خــارها

کی روداز خاطرم یادت که درروزازل             کنده اند اسم تو را برسنگ دل حجارها

داغ تو در سینۀ ماهست چون خاک توأییم             لاله کی روییده درآغوش شوره زارها

گل که منسوب تو گردد رنگ وبویش میدهند             شاهد حرفم گلاب و شیشه ی عطارها

وقـت رزمت آنچـنـانی که میان کارزار             رو به تو آرند وقت خــستگی کرّارها

ای که باخون دلت پرورده ایی اسلام را             چشم واکن که نهالت داده اکنون بارها

سنگ می خوردی ومی گفتی که ایمان آورید             کس ندیده از رســولی اینچــین ایثارها

با عیادت از کسی که بارها آزرده ات             روح ایمان را دمیــدی بـر دل بیمارها

خم به ابرویت نیاوردی دراین بیست وسه سال             بر سرت گرچه بلاباریدچون رگبارها

رفتی وداغ توپشت دین رحمت راشکست             جان به لب شدازغمت شهرت مدینه بارها

تاکه چشمت بسته شده ای قافله سالارعشق             رم نمودند عده ای و پاره شد افسارها

آنقدرگویم پس ازتومیخ درهم خون گریست             ناله ها برخواست بعدت ازدرودیوارها

بـیــا عــاشـقـی را رعـایـت كـنـیـم            ز یــاران عـاشـق حـكـایـت كـنـیـم

از آن ها كه خونین سفـر كرده اند            سـفـر بـر مــدار خـطـر كـرده انـد

از آن ها كه خـورشیـد فـریـادشان            دمـیـد از گـلــوی سـحــر زادشـان

غـبــار تــغــافــل ز جـانـهــا زدود            و هـوشـیـاری عـشـقـبـازان فــزود

عــزای كـهـنـســال را عـیــد كـرد            شب تیره را غرق خـورشـیـد كرد

حـكـایت كنیم از تـبــاری شـگـفـت            كه كوبید درهم، حـصـاری شگفت

از آن هــا كه پـیـمـانـه «لا» زدند            دل عــاشـقــی را بــه دریــا زدنــد

بـبـیـن خـانــقــاه شـهـیــدان عـشـق            صف عارفــان غـزلـخــوان عشق

چه جانانه چــرخ جـنـون می زنند            دف عشق با دست خــون می زنند

سر عــارفــان سـرفـشـان دیـدشان            كه از خون دل خــرقه بخشیدشان

به رقصی كه بی پا و سر می كنند            چنین نـغـمـه عـشـق سـر می كنند:

هـلا مــنــكــر جــان و جـانــان ما            بــزن زخــم انــكــار بر جــان مـا

اگر دشـنـه آذین كـنــی گــرده مان            نـبـیـنی تو هـرگــز دل آزرده مان

بزن زخم، این مـرهم عاشق است            كه بی زخم مردن غم عاشق است

بـیــار آتـش كـیــنــه نــمــرود وار            خــلـیـلـیـم! مـا را بـه آتـش سـپــار

دراین عرصه با یار بودن خوش است            به رسم شهیدان سرودن خوش است

بیا در خــدا خویش را گــم كـنـیـم            به رســم شـهـیــدان تـكـلــم كـنـیـم

مگو سوخت جان من از فرط عشق            خموشی است هان! اولین شرط عشق

بــیـا اولـیـن شــرط را تـن دهــیــم            بـیـا تن به از خـود گـذشـتـن دهـیم

ببین لاله هـایی كه در بــاغ ماست            خـمـوشند و فـریـادشان تا خـداست

چو فـریـاد با حـلـق جان می كشند            تن از خــاك تا لامـكـان می كـشنـد

سزد عـاشقان را در این روزگــار            سـكـوتـی از این گـونه فـریـاد وار

بـیــا بـا گــل لالـه بـیـعـت كـنــیــم            كــه آلالـه هـا را حـمـایت كـنــیــم

حمایت ز گل ها گل افشاندن است            هـمآواز با باغـبـان خـوانـدن است

شبهاي بي ستاره ترينت سحـر نداشت             غم نوحه هاي سينۀ تنگت اثر نداشت

يوسف ترين غريــبِ خــدا مـاهِ آسمان             ازحالِ توسراغ به جزچشمِ تـرنداشت

اي حضرتِ صبورترين اي امام صلح             ايوبِ صبر طاقتِ صبر اينقدر نداشت

شهرِ مدينه بعــدِ علــي خـود گواه بود             هرگز زمانه اي ز تومظلوم ترنداشت

رد مي شدنــد از رويِ خاكــسترِ دلت             اصلاً كسي از آتشِ قلبت خبر نداشت

گفتند واجب است حسن سرزنش شود             از اجرِ اين فريضه مدينه حذرنداشت

بازم غـريبــه ها بــه خدا دوستي نبود             دركوچه هاي طعنه تو را نيشترنداشت

بر منبرِ رســولِ خــدا صـبِّ مرتضي             بر لب خطيب تكه كلامي دگر نداشت

يك عمـر خـاطراتِ دلت را ورق زدم             جزاشك وآه وغصه وخونِ جگرنداشت

از خاطراتِ آتــش و از مـيخِ در بگير             تاگوشواره اي كه دگرگوش برنداشت

از سينه اي كـه آينۀ سنگ خورده بود             تاگيسوئي كـه رنگِ حنايش اثرنداشت

ازچادري كه وصله دگرچاره اش نبود             ازكوچه اي كه راهِ گريزي دگرنداشت

يك شب دوشب نه بلـكه چهل سالِ آزگار             كابوسِ كوچه ازسرِتودست برنداشت

صد پاره كرده اي جگرت راكريمِ دل             وقتي كه دردجائي  ازاين خوبترنداشت

آخـر «ماه صفر»، اول ماتم شــده است              دیده ها پرگهر و سینه پُر از غم شده است

آه ای ماه،که داری به رخت گرد ملال!              خون دل خوردن خورشید، مسلّم شده است

آخرای ماه سفرکرده که «سی روزه»شـدی              رنگ رخسارتو همرنگ محرّم شده است

عرشیان، منتظر واقعه ای جان سـوزند              چشم قدسی نفسان،چشمه ی زمزم شده است

شــب تــودیع پــیمبـر، شـهدا می گـفتند:              آه از این صبح قیامت،که مجسم شده است

تاکه برچیده شدازروی زمین«سایه ی وحی»              آســمان، ابری و آشفته و درهم شده است

«مجتبی»گلشنی ازلاله به لب،کردوداع              داغ او، داغ دل عــالــم و آدم شــده است

باغ، لبـریز شد از زمزمۀ «یاس کبود»              لاله، دل تنگ تر ازحجلۀ ماتم شده است

میهمانی،که«خراسان» شد از او باغ بهشت              میزبان غـم او «عیسی مریم» شده است

ازهمان روزکه زد سکّه به نامش درتوس              شب،پی کشتن«خورشید» مصمم شده است

تا بسوزد «دل ذریه ی» زهرای بتــول              زهــر در سـاغر انگور فراهم شده است

راستی تا بزند بوسه بر «ایوان طـــلا»              کمر چرخ به تعـظیم شمـا خـم شده است

پایتخت دل صاحب نظران است این جا              «مشهد»انگشت نمای همه عالم شده است

گـر چه بسیار خطا دیده ای از ما، امــا              سایۀ مهر تو کی از سرما کم شده است؟

گرچه من ذرّۀ ناقابلم ای شـمـس شموس!              باز پیوند من و عشق تو محکم شده است

تـا کسی بـنـدۀ سـلـطـان خـراسـان نشود              غمش از دل نرود، مشکـلش آسان نشود

آسمان گم گشته سنگی در بیـابان شما            دسـت مهرومه گره خورده به دامان شما

سفره داران ملاحت باهمه شـور افکنی            شـورها دارند بـر سر از نمکدان شما

روح میجوشدزخاک ومرده می آیدبه رقص            بس که می ریزدمسیح ازلعل خندان شما

نی عجب جوشد اگر از دیدۀ خـورشیدآب            گر فتد عکسی در آن از دُرّ دندان شما

گـردن فردوس خم در پیش بذل دستتان            خــازن جنّــت یکی از مستمندان شما

هـستی عالـم بود مشتی زخاک راهتان            ای تمام عالــم هســتی بــه قربان شما

مـی توان با گوشۀ چشمی مسلمـانم کنید           ای سلیمان باهمه حشمت مسلمان شما

موسی عمران قدح نوش شراب نیلتان            عیــسی مـریم شده محتاج درمان شما

پیشتر از بودن خود بــا هـمه زیباییش             بوده جــنّت عـاشق دیـدار سلمان شما

از نـــزول آیــۀ بــرداً ســلامـاً پیــشتـر            بوده صحرای وسـیـع دل گلستان شما

دین به جزمهرشما آل محمّدنیست،نیست            غیرازاین کفراست گویم هرچه درشان شما

کیست«میثم»تاکه دراوصافتـان خواندغزل            ای دوصدجبریل طوطیّ غزلخوان شما

من که این گونه پدر محوتماشای توأم             دخترت فاطمه ام غمزده زهرای توأم

گــریه ام را بنـگر خنده بزن بر رویم             باغبـانا نــه مگــر من گل زیبای توأم

دم آخــر سخنــی گــوی تسـلّایم بخش             زآن که افـسرده چوآیینه سیمای توأم

بارهـا از شفقــت دست مـرا بــوسیدی             سخنی گوی کــه مـن ام ابــیهای توأم

حالیا دست به پیش آر که بوسم دستت             من که پرورده این دسـت توانای توأم

پاسخــش داد نبــی کــی گل زیبای پدر             ازهمه بیش به فکر تو وغم های توأم

بعد من باز شــود باب ســتم بر رویت            سخــت امـروز در اندیشه فردای توأم

صبرکن زآن چه رسدبرتووبرجان علی             بس جگرسوخته بهرتوو مولای توأم

بینم آن شعله و دیوار و در و اندر بین            شــاهد زمــزمــۀ وا اَبــتـاهــای تــوأم

لیکن از عترت من زودتر آیی به برم             در جنـان منــتظر دیدن سیــمای توأم

ملک الموت مزن شعله به زخم جگرم             وای مــن گـر تــو مدارا نکنی با پدرم

صبـر کـن ســیر ببــینم رخ بــابـایم را             چه کنم سدّ نگاهم شـده اشــک بصــرم

قسمت این بود که بـالای سرش بنشینم              چشم بگشایم و جـان دادن او را نگرم 

وقت جان دادن خودگفت:مقدراین است              دو مـه و نیم دگر فاطــمه را هم ببرم 

ای پــدر! مادر مظلومه من یار تو بود              من پـس ازرفتن توجان علی را سپرم 

با تــن خســته و بازوی کبود از مسجد              قول دادم که علی رابه سوی خانه برم 

دست از دامــن حیدر نکشم یک لحظه              گر بـــریزند همه اهــل مدینه بـه سرم 

قسمت این بــود که بعد از تو بمانم بابا              تاکه با دادن جان، جان علی را بخرم 

به فدای سر یــک مـــوی عـلی باد پدر              گـرمیـان در ودیـوار دهد جـان،پسرم 

جگرت سوخت به هربیت که گفتی «میثم»             اجـر ایـن ســـوخـتنت بـا احـدِ دادگرم

شهر مدینه صحنۀ صحرای محشر است           باور کنیم عمـر جهان رو به آخــر است

ملــک خـدای عزوجل خیمه ی عزاست           کـی صاحب عزاست؟ خداوند اکبر است

در بیــت وحــی آمده در مــی زنــد اجل           ایــن لحظه ی یتیمی زهرای اطهر است

جــاری است اشک دیده ی شیرخدا علی           انگــار آب غــسل نبی اشک حیدر است

عتــرت غریــب گشته و قرآن به زیر پا           دست امین وحــی خداونــد بـر سر است

بــاور کــنید بر جــگـر شــیر حــق علی           داغ نبــی فــقط نــه کـه داغ برادر است

رکن علی شکــسته و از بس شده غریب          ازغـصه گشته مثل همایی که بی پراست

یــارب بر او تـــو فاطمه اش را نگاه دار           زهــرا بـرای شیرخدا رکن دیگر است

مــویی مــباد کــم ز ســر فاطــمـه شــود           کو دست وتیغ وبازوی سردارخیبراست

«میثم» اگر رسـول خــدا رفت از جهان           نفس نبی به خلق امام است ورهبـراست

هرعاشقی ست درطلبت أیهاالرّسول             اَلجَـــنَةُ لَــهُ وَجَبَـــت أیـــها الــرّسول

عالم هنـوز تشنۀ درک حضور توست            أرض وسماست درطلبت أیهاالرّسول

روشن شده است تابه ابد عالم وجود             از ســجده ی نماز شبت أیها الرّسول

تومیروی و در دل هرکوچه جاری اَست             عطر مـــتانت و ادبــت أیها الرّسول

آمـــاده ی ســـفر شدی و با وصیتت             جان ها اسیر تاب وتبت أیها الرّسول

گفتی رضای فاطمه شرط رضای توست             خشم خداست در غضبت أیها الرّسول

اما توچشم بستی ویک شهردردوداغ             شدسهم یاسِ جان به لبت أیهاالرّسول

اجـر رسالت تو ادا شد ولی چه زود

بی تونصیب فاطمه شدچهره ای کبود